De bizarre dagen van Van der Veerdonk: ‘Hield altijd een beetje hoop’

Precies elf dagen geleden werd Danique van der Veerdonk landskampioen. Op diezelfde dag kreeg ze te horen dat ze aan mocht sluiten bij Oranje en zondagmiddag debuteerde ze in het Nederlands team. De wereld van de Limburgse verdediger staat de afgelopen twee weken compleet op zijn kop. 

‘Ik heb zo genoten. Kijk al dit publiek. Dat is toch niet normaal? Iedereen in het Oranje. Ik heb nog nooit voor zo’n massa mensen gespeeld. Ik vind het echt prachtig om mee te maken.’

Het zijn de allereerste woorden van Danique van der Veerdonk (24), terwijl ze haar eerste interland net achter de rug heeft. Weer een hoogtepunt. Ze blijven elkaar maar opvolgen bij de verdediger, die bewijst dat het ook voor laatbloeiers ineens heel snel kan gaan. Maandag sloot ze voor het eerst aan bij de training van Oranje en zes dagen later zong ze uit volle borst het Wilhelmus. 

‘Echt bizar hè’, stamelt ze. Ze is de eerste die toegeeft dat ze met dit scenario nooit rekening had gehouden. Toen ze op Hemelvaartsdag met Den Bosch de finale van de landstitel won, kreeg ze vlak daarna een extra prijs. Bondscoach Raoul Ehren nodigde haar uit voor de Pro League-groep. ‘Ik wist niet wat ik meemaakte. Ik vond het zo bijzonder om te horen’, vertelt ze. 

De glunderende Danique van der Veerdonk in de line-up. Foto: Willem Vernes

Haar kleine oogjes op de klapper

Terwijl al haar Bossche teamgenoten een dag na de finale vrij hadden, om bij te tanken en waarschijnlijk ook te herstellen van het grote feest, stapte Van der Veerdonk de auto in. Ze moest zich melden in het Wagener Stadion. ‘Ze moesten nog een foto van me hebben, voor op de klapper. Stond ik daar, met van die kleine oogjes. De foto is echt niet mijn beste’, lacht ze. 

Ze moesten nog een foto van me hebben, voor op de klapper. Stond ik daar, met van die kleine oogjes. De foto is echt niet mijn beste. Van der Veerdonk over de dag na het landskampioenschap

Maandag meldde ze zich voor het echie. Nam ze deel aan haar allereerste Oranje-training. Natuurlijk, ze maakte internationaal al van alles mee. Won WK-goud met Jong Oranje en greep diezelfde titel met hockey5’s. Maar die prijzen konden niet tippen aan dit moment. Want hoewel ze er even op moest wachten, is haar droom afgelopen weekend uitgekomen. 

De knuffel tussen Jip Dicke en Danique van der Veerdonk, twee Oranje-debutanten. Foto: Willem Vernes

‘Ik heb af en toe wel eens gebaald. Dat ik er niet bij zat. Ik stroomde niet zomaar door van Jong Oranje naar Nederlands. Maar ik wist toen ook: ik ben er gewoon nog niet’, vertelt ze. ‘Je kan me een laatbloeier noemen. Ik heb er bij Den Bosch ook wat langer over gedaan om mijn draai te vinden. Ik ben nu 24, maar al was ik 28. Het maakt me niet uit. Ik vind het supermooi dat het me gelukt is.’

Van Zuid-Limburg naar Oranje

Van der Veerdonk begon als klein meisje bij HC Kerkrade (nu Nova). Toen ze twaalf jaar oud was, vertrok ze naar Oranje Zwart. In Eindhoven bleef ze drie jaar, toen ze overstapte naar Den Bosch. Nog meer kilometers vanuit Zuid-Limburg. Maar afstand maakt niet uit, als je talent en een doel hebt. 

Ik ben het afgelopen jaar echt met mezelf aan de slag geweest. Wat kan ik doen, om echt op te gaan vallen. Een soort nu of nooit.

Want Van der Veerdonk droomde van het Nederlands team. Maar ze moest er een tijd op wachten. ‘Of ik het nog verwacht had?’, herhaalt de verdediger hardop. Waarna ze vervolgens even stil blijft. ‘Tja, laat ik zeggen dat ik het nog niet uit mijn systeem had gezet’, is haar eerlijke antwoord. ‘Ik heb altijd een klein beetje hoop gehouden, denk ik. Ik ben het afgelopen jaar ook echt met mezelf aan de slag geweest. Wat kan ik doen, om echt op te gaan vallen. Een soort nu of nooit. Het was dit jaar wel een beetje erop of eronder.’

Foto: Willem Vernes

Ze maakte een plannetje voor haarzelf. Ze wilde meer aan aanvallen toekomen. ‘Maar verdedigend moest het ook beter’, voegt ze eraan toe. ‘Aanvallend val je gewoon wat meer op. Ik wilde een combinatie van altijd voor een zeven kunnen spelen, maar af en toe ook hoger halen. Vaker voor een negen willen spelen, dat was een beetje de bedoeling het afgelopen jaar’, legt ze uit. 

Racen van Landgraaf naar Amsterdam

Haar plannetje slaagde. Met haar debuut als resultaat. ‘Mijn ouders, zus, opa en oma, oudtante en huisgenootjes zaten vandaag allemaal op de tribune. In de stromende regen. Maar dat maakte hen niet uit’, glundert ze. Het scheelde niet veel, of haar familie was te laat geweest. ‘Raoul vertelde me vanmorgen aan het ontbijt dat ik zou gaan spelen. Ik heb aan de ontbijttafel meteen mijn ouders geappt’, lacht ze. ‘Dat moest wel, want het is vanuit Landgraaf dik twee uur rijden naar hier.’ Haar familie stond op scherp. Had de spullen waarschijnlijk al klaar staan, want ze misten geen minuut van hun jongste telg, die ze jarenlang overal naartoe reden. 

‘Ik ben de afgelopen dagen echt in een denderende trein terecht gekomen. Eigenlijk is het heel raar. Het scheelt dat ik veel mensen van Den Bosch ken. En heb nog met een paar samen gespeeld in Jong Oranje. Dat hielp wel’, blikt ze terug op haar bizarre week. ‘Ik heb prima gespeeld. Wat scoopjes gegeven, paar duelletjes gespeeld. Het gaat wat fysieker, dat vind ik wel leuk’, grijnst ze. 

Foto: Willem Vernes

‘Heb veel meer zelfvertrouwen gekregen’

‘Ik heb dit jaar echt mijn best gedaan. Heb veel meer zelfvertrouwen gekregen. Ik vind het prachtig dat mijn plan uiteindelijk zo heeft uitgepakt’, zegt ze trots. En terecht. Heeft ze ook al een plan voor het spelen van een EK? Ze moet lachen. ‘Daar doe ik absoluut geen uitspraken over. Het is al supervet dat ik hier gewoon heb mogen spelen. En ik hoop dat ik nog een paar wedstrijden mee mag doen. En dan zien we het allemaal wel. Ik doe mijn best, meer kan ik niet doen.’

Oranje speelt nog zes wedstrijden in de Pro League, voldoende tijd voor extra minuten. Voor haar supporters uit Landgraaf is het te hopen dat de snelweg dan weer zo rustig is als op deze zondagmiddag.