De Oranje-ontgroening van Jochems: ‘Werd Zorro en Batman genoemd’

Het zijn de weken van de Oranje-ontgroening van Marleen Jochems. Dinsdagavond keerde de middenvelder terug van haar eerste trip met het Nederlands elftal. Drie dagen later stond ze voor het eerst in een vol Wagener Stadion tegen Duitsland. Dat deed Jochems, nog altijd, met haar masker op. Een souvenir van haar allereerste interland.

Nog steeds een beetje verwonderd kijkt Jochems vrijdagavond om zich heen. Ze heeft zojuist haar vierde wedstrijd als international gespeeld. En ook dit was weer een bijzondere. Eentje in het Wembley van het hockey. Een hockeytempel, door velen beschouwd als een van de mooiste stadions van de wereld. Zeker als het, zoals tijdens de 5-0 zege op Duitsland, rammetje vol zit.

‘Mooi man’, klinkt Jochems nog een beetje beduusd. ‘Ik voelde kippenvel bij het Wilhelmus. Dat gevoel heeft iets magisch. Het was minstens zo speciaal als bij mijn debuut in Eindhoven. Nu was de omgeving zo bijzonder. We konden elkaar soms niet eens verstaan in het veld. Dat heb ik nog nooit meegemaakt.’

Ze vertelt het vlak na de wedstrijd, waarin Jochems er heel anders uitziet dan in het veld. Binnen de lijnen is ze het allermakkelijkst te herkennen. Het zwarte masker dat de bovenste helft van haar gezicht bedekt, is zelfs voor de toeschouwers op de slechtste plaatsen niet te missen. ‘Maar na de wedstrijd doe ik ‘m zo snel mogelijk weer af’, lacht Jochems vlak na de cooling down. Het stadion is op dat moment nog afgeladen. Duizenden toeschouwers klappen Oranje nog toe na die bij vlagen zo spetterende overwinning op Duitsland, toch een van de concurrenten om de Europese titel. ‘Met inlopen hoeft-ie ook niet op. Dat is wel fijn. Scheelt toch weer in temperatuur.’

Met Maria Verschoor in het afsluitende kringetje. Foto: Willem Vernes

Dik, bont en blauw

Dat ze de extra bescherming moet dragen, heeft Jochems te danken aan Tatum Stewart. Een verdediger van Australië, die eerder deze maand de eerste wedstrijd van de speelster van Hurley ontsierde. Die debuutinterland liep op z’n eind, toen Jochems druk zette op Stewart. De rechtsachter van de Aussies wist het niet meer en wilde de bal wegscoopen. Maar Jochems was haar tegenstander inmiddels zo dicht genaderd dat ze de bal vol in haar gezicht kreeg. Tegen haar slaap om precies te zijn. Kermend ging ze naar de grond. Na een tijdje krabbelde Jochems op en verliet, onder luid applaus, het veld. Haar gezicht was dik, bont en blauw.

‘Ja, dat waren geen hele fijne beelden om terug te kijken’, zegt Jochems vijftien dagen later. ‘Het was een harde klap. Een paar seconden was ik even van de wereld. Ik heb mazzel gehad. Ik weet dat er veel mensen zijn geschrokken van dat moment. Er zit een breukje in mijn jukbeen. Daarom moet ik voorzichtig zijn in contactmomenten. Bij de trainingen draag ik ‘m ook. Ik baalde natuurlijk enorm tijdens dat weekend dat het gebeurde. Het waren de eerste dagen dat ik los mocht. En dan dit. Ik had graag die twee wedstrijden die nog kwamen ook gespeeld. Maar ik wist al snel dat dat er niet inzat.’

Vervolgens maakte ze weer iets nieuws mee. Hoe razendsnel er medisch gehandeld kan worden in de topsport. ‘Met onze arts ben ik naar het ziekenhuis gegaan. Daar gingen alle deuren voor mij open. Het ging heel snel. Na de foto’s waarop het breukje echt niet te missen was, kwam er meteen een plan. Er werd een masker voor mij gemaakt en die kon ik binnen een paar dagen ophalen. Want daardoor kon ik mee naar Londen.’

Foto: Willem Vernes

De Ferrari onder de maskers

Daar speelde ze tijdens haar eerste buitenlandse trip haar tweede en derde interland tegen de Verenigde Staten. Die geringe ervaring viel niet op. In de eerste wedstrijd tegen de Amerikanen gaf ze zelfs twee assists. ‘Ik ben vooral blij dat ik kon spelen. Dat vind ik veel belangrijker dan hoe het eruit ziet. Het was gek en wennen om zo’n ding op te hebben. Je bent opeens heel bewust dat er iets aan de hand is.’

En daardoor stroomden de berichtjes weer binnen. Maar dit keer met een andere strekking ‘Het was vooral: wat fijn dat je er weer staat. Ik ben gelukkig met mijn masker. Hij is ook vrij licht, van carbon. Ze noemen het de Ferrari onder de maskers. Dat klinkt goed hè? Ik heb alle bijnamen al gehoord. Zorro, Batman, alles is de revue gepasseerd. We moeten er in het team nu wel om lachen. Ikzelf ook. Wie gebeurt dit nou in haar eerste interland? En dat je een week later er zo uitziet?’

Ze moet er nog acht weken mee lopen als ze op het veld is. Lachend: ‘Ik draag ‘m op elk moment dat er ballen om me heen vliegen. Daar ben ik wel een zomertje zoet mee.’ De hockeyzomer van het Nederlands elftal duurt nog tot en met augustus, wanneer het EK wordt gehouden. Maar nieuwkomer Jochems heeft logischerwijs nog geen idee hoe lang die van haar duurt. ‘Ik vind het sowieso al mooi wat ik nu meemaak. En ik pak alles mee wat ik onderweg tegenkom. Ik geniet van elk moment.’

Ze werpt nog even een blik op de tribunes, waar inmiddels de meeste stoeltjes zijn verlaten. Dan de gang in, net als de andere internationals. Op naar een volgende halte tijdens haar bijzondere reis in het oranje.