Freeke Moes is terug: ‘Voel me nu weer een beetje als mezelf’

Twee maanden lang speelde ze geen enkele wedstrijd. Was elke prikkel al te veel voor Freeke Moes, die in april een hersenschudding opliep. De Oranje-spits miste het slotstuk van de competitie. Dat leek ook te gelden voor de Pro League in Amsterdam. Maar omdat haar herstel voorspoedig ging, stond ze er zaterdag toch tegen China. En hoe.

Haar backhand-uithaal was hard, vlak voor de pauze. Meedogenloos. Keihard en vol in het hoekje. Een knappe goal, maar ook eentje die ze wel vaker heeft gemaakt in haar carrière. Mooier dan het doelpunt was het moment waarop Moes ‘m maakte. Op de dag van haar comeback. Haar rentree, na acht loodzware weken.

‘Ik juichte ook best enthousiast hè’, lacht Moes na afloop. Ze zegt het bijna verontschuldigend. ‘Eerst reageerde ik gewoon. Een beetje zoals ik altijd doe, als ik scoor. Was ik er blij mee. Maar vlak daarna dacht ik: ik mag mij best wat meer laten gaan. Ik vond het speciaal wat er gebeurde. Ik voelde me opgelucht. Dat ik er weer kon staan. Trots ben. Een overwinning op mezelf. Of zoiets.’

Met team- en huisgenoot Yibbi Jansen. Foto: Willem Vernes

Hoe een weekje twee maanden werd

Gevoelens die allemaal het gevolg zijn van een knullige botsing op de training van Oranje, begin april. ‘Ik wilde bij een oefening iemand afsnijden, maar ik raakte uit balans. Viel op mijn achterhoofd. Uit alle klachten bleek dat ik een hersenschudding had. Ik dacht toen dat het maar van korte duur was. Dat ik er met een weekje vanaf zou zijn. Maar iedere keer viel het toch tegen. Dacht ik dat het kon, viel ik weer terug.’

Daardoor moest ze het ene na het andere doel uit haar hoofd zetten. ‘Eerst het teamweekend met Amsterdam, tijdens Pasen. Daarna de play-offs, die ook te vroeg kwamen. Daarna ook de herstart bij Oranje. Het viel constant tegen. Het klinkt heel simpel nu, maar ik moest de tijd ervoor nemen. Niet haasten, niet van die doelen op de korte termijn willen.’

‘Ik kon ook niet zo veel aan. Het was snel te veel. Eerlijk gezegd was het vandaag ook een uitdaging. Veel mensen zeggen dan heel lief: geniet ervan. Terwijl dit juist een lastige setting voor mij is. Drukte, geluid, heel veel prikkels. Ik weet nu dat ik dat niet zomaar verwerk in mijn hoofd.’

Moes en bondscoach Raoul Ehren. Foto: Willem Vernes

Van wandelen in een weiland naar fietsen in Amsterdam

Ze voelde zich ‘wazig’, vertelt ze over de afgelopen maanden. Leidde een leven dat niet past bij een olympisch kampioen van 26 jaar. ‘Een beetje wandelen, dat ging wel. Soms een beetje lezen, maar dan niet op een scherm.’ Lachend: ‘Ik ben naar mijn ouders in Moergestel gegaan. Dat was fijn, maar daar waren weer niet genoeg prikkels. Er gebeurde zo weinig, dat ik amper iets kon opbouwen. Dat is natuurlijk ook niet mijn leven. Het gaat er niet om of ik in een weiland kan wandelen, ik moet me thuis in Amsterdam redden. Maar dat was wel pittig. Eventjes door de stad fietsen was soms mijn belangrijkste activiteit op een dag. Daarna was ik weer op.’

Gelukkig kon Moes na een paar weken haar belasting uitbreiden. De fietstochtjes werden langer. Het sociale leven weer wat drukker. Ze zette weer wat voorzichtige stappen op het veld. ‘Ik heb er veel met mijn teamgenootje Marijn Veen over gepraat. Zij heeft hier natuurlijk heel lang mee te maken gehad. Het was bij haar erger dan bij mij. Ik kan nu nog beter beseffen hoe zwaar het destijds voor haar was. Het is heel raar dat je gewone leven opeens niet meer vanzelfsprekend is.’

 

Dit bericht op Instagram bekijken

 

Een bericht gedeeld door OranjeHockey (@oranjehockey)

Emotioneel na een oefenpotje met Jong Oranje

Ze trainde weer mee met Oranje. Deed afgelopen week in een oefenduel mee met Jong Oranje, waarin haar zusje Guusje speelt. ‘Toen ik daarna terugfietste naar huis, werd ik emotioneel. Kwamen weer die dagen voorbij, waarop ik zo weinig kon verdragen. Ik vond het zo fijn dat het weer kon. Ook al was het maar een doordeweeks wedstrijdje dat nergens over ging.’

Moes heeft veel over zichzelf geleerd in de afgelopen periode. ‘Een snelcursus je eigen lijf leren kennen. Dat was het. Hoe voel ik me? Wat voelt goed? Ik wilde eerst vooral er snel weer staan. Deed niets, maar had toch stress. Ik moest rustiger worden in mijn hoofd. Ik zette wekkers, zodat ik om de zoveel uur ademhalingsoefeningen kon doen. Dat blijf ik doen, blijkbaar helpt mij dat. En ik ga ‘s avonds veel minder op mijn telefoon zitten. Na zeven uur probeer ik dat echt te minderen.’

‘Maar een goaltje terugkijken, dat mag ik wel van mezelf.’

Een goaltje, dat veel meer dan een goaltje was. ‘Dat ik dit nu weer doe, gaat verder dan hockey. Ik voel mij nu weer een beetje als mezelf. Dat raakt me. Dat gevoel was ik kwijt. Het is nu nog niet helemaal voor honderd procent terug. Maar ik ben op de goede weg. En dat voelt heel fijn.’

Moes viert haar goal met Pien Sanders en Lisa Post. Foto: Willem Vernes