Het Wagener-debuut van Joep Troost: ‘Heb twaalf kaarten geregeld’

Alle clichés waren woensdag waar voor drievoudig international Joep Troost. Het Pro League-duel met Ierland (2-0) was zijn eerste Oranje-optreden in anderhalf jaar én zijn allereerste voor eigen publiek. Het werd een avond die bijna perfect was. Met een heleboel familie op de tribune. Kippenvel bij het Wilhelmus. Alleen een doelpuntje ontbrak op de dag van zijn Wagener-debuut. 

Zo’n uur voor de wedstrijd nam Troost al even een kijkje in het stadion. Met een paar teamgenoten liep hij naar boven. Naar de hoogste rijen van de hoofdtribune. Meters boven de dug-out keek hij naar het veld. Zag hij de volle tribunes, die knaloranje waren. De Oranje Dames waren nog bezig tegen Spanje. Troost pakte zijn momentje. ‘Ik wilde even kijken hoe druk het was. Gevoel opdoen. Ik kon toen niet meer wachten om er zelf te staan.’

Hij vertelt het later die avond met een brede glimlach. Heeft van een KNHB-medewerker net een stift in de hand gekregen om mee te signeren. Ook voor de 23-jarige spits staan de kinderen langs de boarding te wachten. ‘Een interland in eigen land spelen, dat is het mooiste wat er is. Ik denk dat ik ook nog nooit een wedstrijd heb gespeeld voor zoveel publiek’, klinkt het nog vol verbazing. ‘Hier in dit stadion. In eigen land. Iedereen die er voor mij bij is. Mijn ouders. Mijn tante, nichtje en mijn vrienden. Ze stonden allemaal bij elkaar op de tribune tegenover de dug-outs.’ Dan die ene zin, die barst van dankbaarheid. ‘Ik ben hartstikke blij dat ik dit aan hen kon geven.’ 

De Troost-fans moesten wel geduld hebben. ‘Mijn familie had ook kaarten voor onze eerste twee wedstrijden. Maar daar deed ik natuurlijk niet mee. Gelukkig konden die worden doorverkocht aan andere ouders. Via teamgenoten heb ik juist extra kaarten geregeld voor vandaag. Iedereen krijgt er altijd een paar voor familie. Nadat ik hoorde dat ik ging spelen, heb ik een stuk of twaalf kunnen krijgen.’ 

Foto: Willem Vernes

Al die aandacht liet de Amsterdammer niet koud. ‘Ik was best wel zenuwachtig, ook omdat er zoveel bekenden bij waren. Toen ik het veld opliep zag ik ze staan. Bij het Wilhelmus ook. Dat vond ik de mooiste momenten. Het volle stadion inlopen en dan het volkslied. En die zenuwen waren direct weg toen ik na een paar minuten het veld inging. Daar had ik ook helemaal geen tijd meer voor.’

Hij kreeg nog twee kansjes om die memorabele avond op te fleuren met een treffer. Een strafcorner en een schotkans, allebei in de tweede helft. Vooral van dat gekraakte schotje – dat wel een corner opleverde – baalt Troost stiekem wel een beetje. ‘Ik liftte ‘m. Schoot goed met een hoge backhand. Alles ging goed. Ik raakte ‘m perfect. Ik dacht: dit is het moment. Maar ja, hij kwam op een voet. Fijn dat het een corner opleverde, maar ik hoopte natuurlijk op meer.’ 

Het was dus al even geleden dat Troost een interland had gespeeld. Zijn eerste twee waren in december 2023 in het Argentijnse Santiago del Estero, ook voor de Pro League. Een flitsdebuut, waarbij hij in zijn tweede wedstrijd – tegen Groot-Brittannië – ook nog eens de winnende maakte. Daarna werd het wat stiller rondom Troost in Oranje. Werd hij begin 2024 niet opgeroepen voor de stage in Zuid-Afrika en het daaropvolgende Pro League-blok. Rondom de Spelen kwam de goalgetter ook niet meer in beeld. Daarna tobde hij met een hersenschudding en een neusbreuk, waardoor ook door het afgelopen winterse Pro League-avontuur een streep kon.

Foto: Willem Vernes

‘Ik heb best een zware tijd gehad. Heb veel wedstrijden gemist, het duurde behoorlijk lang. Toen ik er weer stond wilde ik vooral kneiterfit zijn. Met maar één doel: in de zomer weer in Oranje staan. En dat heb ik bereikt. Ben ik eigenlijk best tevreden over.’

Hij denkt nog eens na over de enerverende periode die achter hem ligt. ‘Misschien heb ik iets te vroeg mijn debuut gemaakt. Zo voelde het wellicht een beetje. Het ging zo snel. Ik was net van Almere naar Pinoké gegaan. Maakte iets van twaalf, dertien goals in mijn eerste seizoenshelft in de Hoofdklasse. Sinds die eerste wedstrijden in Oranje ben ik vooral fitter en sterker geworden. Ik ben veel vaker naar de gym gegaan. Daarin heb ik stappen gezet. Nu ben ik er wel echt klaar voor.’

Troost en al z’n persoonlijke fans. Foto: Willem Vernes

Toch had deze mooie week ook een donker randje voor Troost. Hij zag zijn teamgenoot Miles Bukkens uitvallen met een knieblessure. Bukkens moet revalideren, zijn hockeyzomer hangt aan een zijden draadje. ‘Hij is een van mijn beste vrienden’, vertelt Troost. ‘Als ik iemand zoiets niet gun, dan is het Miles wel. Hij draaide een fantastisch seizoen bij Pinoké. Ik denk dat hij een heel grote kans op het EK had. En dan komt dit, op een ongelukkig moment. Als vriend wil je er dan voor hem zijn. Maar veel meer dan een knuffel en wat berichtjes kan ik ook niet doen. Helaas.’

Zijn eigen kansen op het Europees kampioenschap in augustus durft Troost nog amper in te schatten. ‘Ik heb echt geen idee. De tweede seizoenshelft heb ik goed gedraaid, denk ik. Ik ga het wel zien. Heel hard mijn best doen. Dan zien we het wel.’

Na het interview steekt Troost het veld over. Richting zijn eigen vak. Waar al die fans nog staan. Hij deelt nog een paar handtekeningen uit. Springt over de boarding en valt in de armen van zijn trouwste supporters. Op een avond die bijna perfect was.