Lieke Hulsen bij Oranje: hard werken en mijn mond houden

De trainingspartij van de Oranje Dames is net afgelopen, als bondscoach Alyson Annan de opdracht geeft binnen de schaduw op te zoeken. Lieke Hulsen zet meteen de sprint in, grijpt hevig hijgend een krat met bidons en is als eerste in de kleedkamer van het State Netball & Hockey Centre in Melbourne. Als de Oranje-selectie een paar minuten later de training vervolgt, staat Hulsen ook weer als eerste op het veld onder de brandende zon.

Jeugdig enthousiasme? ‘Houd het daar maar op!’ De Brabantse lacht. Met haar 28 jaar behoort de aanvalster van Den Bosch tot de oudjes in de spelersgroep van het Nederlands team, dat zich deze dagen voorbereidt op de FIH Pro League-wedstrijd van zaterdag tegen Australië. Van het leeftijdsverschil met veel ploeggenoten is zowel op als naast het veld niets te merken. ‘Pien Sanders en Maartje Krekelaar zeiden deze week nog tegen mij: je bent al 28, maar jij kunt nog gemakkelijk vijf of tien jaar mee. Nou is tien jaar wel wat overdreven, maar ik voel me nog fit en heb buiten het veld ook een hoop lol met die jonge meiden.’

Veel van die jonge meiden, zoals haar Bossche ploeggenoten Sanders en Krekelaar, hebben al wel veel meer interlands achter hun naam staan. Hulsen haalde afgelopen zondag in de eerste FIH Pro League-wedstrijd tegen Nieuw-Zeeland pas haar vierde cap. Die discrepantie maakt het acteren in en buiten het veld wel eens moeilijk, zegt ze. ‘Bij Den Bosch behoor ik tot de oudjes en trek ik mijn mond wel open. Hier ben ik ook een van de ouderen, alleen niet ervaren in het Nederlands team. Dat is wel eens lastig. Het praten, sturen, aanmoedigen zit gewoon in mijn spel. Soms denk ik wel eens: oh, ik ben hier nu ook alweer aan het coachen. Maar ik moet hier mijn mond houden en hard werken. Ik heb met Alyson niet specifiek gesproken over mijn rol. Ik weet wel wat ze van mij verwacht. Ik moet de simpele dingen goed doen, trekken én sleuren.’

Winnaarsmentaliteit

Het zijn kwaliteiten in speelsters die Alyson Annan waardeert. Na de Spelen van Rio in 2016 maakte de bondscoach bekend dat ze meer op winnaarsmentaliteit ging selecteren. Zo kwam Hulsen in beeld. Ze was toen 26 jaar, had al zes landtitels met Den Bosch gewonnen, maar de bondscoaches vonden haar al die jaren ervoor niet goed genoeg om uit te nodigen voor Oranje.

Ik dacht: ik wil, moet en zal een interland spelen Lieke Hulsen tijdens de revalidatie van haar achillespeesblessure

In januari 2017 mocht een dolgelukkige Hulsen voor het eerst mee naar een trainingsstage in het Spaanse Cadiz. Al op de tweede dag ging het echter mis. Hulsen dacht dat ze een tik op haar been kreeg, maar het bleek haar achillespees die afscheurde. Zat ze eindelijk bij Oranje, overkwam haar dit. Een domper, zegt Hulsen, die twee weken geleden met Oranje opnieuw een trainingskamp in Cadiz had. ‘Een paar meiden hielpen mij aan het voorval herinneren. Ik had er zelf geen moeite mee daar terug te keren. Al wist ik nog precies waar het was gebeurd. Toen we aankwamen, heb ik nog wel een keer naar die plek in de cirkel gekeken.’

Lieke Hulsen gaat vol de strijd aan met Stacey Michelsen van Nieuw-Zeeland. Margot van Geffen houdt een oogje in het zeil. Foto: FIH/Getty Images

Na de operatie van haar achillespees wachtte Hulsen een revalidatie van negen maanden. Ook tijdens haar revalidatie hield Hulsen Oranje in haar achterhoofd. ‘Juist omdat ik er toen zo kort bij zat. Twee dagen! Ik dacht: het gaat hier toch niet ophouden? Het Nederlands elftal bleef altijd mijn doel. Ik dacht: ik wil, moet en zal een interland spelen.’

Trots

Haar harde werken tijdens de revalidatie werd beloond. Eenmaal weer fit op het veld bij Den Bosch sprak Annan haar vertrouwen in de aanvalster uit door haar, nu een jaar geleden, mee te nemen naar de winterstage in Amerika. Daar ging voor Hulsen een langgekoesterde wens in vervulling: ze speelde haar eerste (en ook haar tweede) interland. Hulsen glimt als ze vertelt: ‘Het Oranje-shirt dragen is voor mij echt uniek. Ik ben niet het grootste talent, heb dat met keihard werken bereikt. Dat maakt me trots.’

De line up van de Oranje Dames voor de wedstrijd tegen Nieuw-Zeeland. Zeven de links Lieke Hulsen. Foto: FIH/Getty Images

In Californië speelde Hulsen haar eerste twee interlands voor een handjevol toeschouwers, later volgde haar derde cap in een leeg Wagener Stadion tegen Canada. Zaterdag bij de ouverture van de Oranje Dames in de Pro League in Auckland, was de ambiance heel anders. ‘Dat was mijn eerste echte interland, met veel publiek, live op televisie, alles erop en eraan. Heel mooi. Tijdens het volkslied kreeg ik kippenvel. Natuurlijk had ik zenuwen bij mijn eerste balcontact. Ik wilde mijn eerste duels winnen. Dat lukte, toen was ik los en dacht ik er niet meer aan. Ik vond het heerlijk dat er zoveel publiek was. Hoe meer mensen, hoe beter. Dat maakt iets los in mij.’

Winnen is winnen

Nederland moest vol aan de bak in het Pro League-duel tegen Nieuw-Zeeland en won uiteindelijk moeizaam met 0-1. Hulsen: ‘Het was trekken en sleuren. Ik moest veel meters maken. De duels waren op het randje, soms erover. Maar we hebben gewonnen. Op een mooie manier: 1-0. Winnen is winnen.’

De opmerking tekent de mentaliteit van Hulsen. Ze is een winnaar, werkt hard, geeft nooit op. Daar kun je ver mee komen. Hoe ver? ‘Ik heb in mijn hart nog heel veel ambities. Maar ik bekijk het van wedstrijd tot wedstrijd, van trainingsstage naar trainingsstage. Ik wil meepakken wat ik pakken kan. De droom zit in mijn hart.’
Tokio 2020? Ze lacht. ‘Ik ga niet zeggen dat ik naar Tokio wil. Ik wil nu eerst hier goed zijn, opnieuw geselecteerd worden. En dan, uiteindelijk…, wie weet…’

Pittig potje

Dat is voor later zorg. Eerst wacht zaterdag Australië, de ploeg waarvan Nederland vorig jaar won in de halve finale van het WK (via shoot-outs) én in de finale van de Champions Trophy in China. Beide toernooien speelde Hulsen niet, maar ze is door haar ploeggenoten geïnformeerd over de kracht en speelstijl van de Hockeyroos. ‘Het wordt een pittig potje, Australië gaat er stevig tegenaan. Het wordt mooi weer en hopelijk komt er veel publiek.’

Dat klinkt als een echte Lieke Hulsen-wedstrijd.