Van den Heuvel (19): ‘Ben vergeten mijn handtekening te oefenen’
Bijna zevenhonderd dagen moest ze erop wachten, Maud van den Heuvel (19). Om eindelijk weer eens het Wilhelmus te mogen zingen. Dat deed ze voor het laatst in Nederland Onder-18, tijdens het EK in Krefeld, maar inmiddels heeft de aanvallende tiener de smaak te pakken: haar interland-teller staat inmiddels op twee.
‘Toen ik het Wilhelmus weer voor het eerst zong, dacht ik even: oh shit, hoe gaat dat ook alweer. Ik had het al zo lang niet meer gedaan. Het kwam echt allemaal even samen.’
Het was 16 juli 2023, bijna twee jaar geleden. In het Duitse Krefeld speelde U18 een EK. Het toernooi verliep teleurstellend. De tieners waren na de groepsfase uitgeschakeld. De selectie moest het uiteindelijk doen met een vijfde plaats, nadat ze het toernooi afsloten met een 8-0 zege op Frankrijk.
Van invaller naar vaste waarde met handelsmerk
Die wedstrijd was de allerlaatste wedstrijd voor Maud van den Heuvel in het Oranje. Ze miste het EK met Jong Oranje, afgelopen zomer in Terrassa. Moest het doen met een reserverol en reisde niet mee naar Spanje. Een pijnlijk moment voor haar, zeker omdat haar ontwikkeling juist in een stroomversnelling kwam. Ze knokte zich in twee jaar tijd van invaller tot vaste waarde in de aanvalslinie van SCHC. Bovendien heeft ze in de Hoofdklasse haar eigen handelsmerk ontwikkeld: een flitsende turn of sierlijke pirouette. Soms een volle draai van 360 graden, dan weer een halve om haar tegenstander op het verkeerde been te zetten. Op zoek naar een voetje, een strafcorner — of gewoon een heerlijke dol.
Foto: Willem VernesZe moet lachen. Ze straalt en geniet. ‘Ik heb mezelf een jaar geleden beloofd dat ik heel hard zou gaan werken. Ik wilde nooit meer iets missen. Die pijn van nu is het allemaal waard geweest. Ik heb nu gewoon al twee interlands achter mijn naam staan’, zegt ze glunderend. ‘Vandaag was ik iets rustiger. Hoorde ik ook eerder dat ik weer mocht spelen. Zondag hoorde ik het pas tijdens het ontbijt.’
Dat was zo kort op de wedstrijd, dat haar oma haar debuut meekreeg op de televisie. ‘Ze is pas drie keer bij mijn hockey komen kijken, maar gelukkig was ze er vandaag’, vertelt de aanvaller. ‘Ze is 85 jaar, dus even naar Amsterdam is best een onderneming. Zeker omdat ze in een dorpje naast Hengelo woont’, vertelt ze. ‘Mijn ouders waren er ook. En al mijn vrienden. Ik vind het zo bijzonder om ze op de tribunes te zien.’
‘We hadden er nog veel meer kunnen maken’
Als een echte international gaat ze vervolgens verder met haar analyse van de wedstrijd tegen Spanje. ‘Ze zijn heel anders om tegen te spelen dan tegen Australië. Die Spanjaarden willen lekker tikken met elkaar. Spelen er soms mooi onderuit. Het was soms even kijken wat ze doen. Maar aan de bal hebben we vandaag goed gespeeld. Hebben veel kansen gecreëerd. We hadden er nog veel meer kunnen maken. Maar we creëren kansen, dat is het belangrijkste.’
Foto: Willem VernesVan den Heuvel vond zichzelf tijdens haar tweede interland niet terug op het scorebord. Echte kansen waren er ook niet voor de jonge aanvaller. Iets wat haar tijdens haar debuut wel lukte. Eigenijk per ongeluk scoorde ze direct tijdens haar eerste wedstrijd voor het Nederlands team. ‘Echt niet normaal toch’, zegt ze. Ze moet lachen. ‘Het was alleen niet mijn mooiste van het seizoen.’
Van den Heuvel zette een bal voor via links. Maar de Australische keeper stapte compleet verkeerd en schopte de bal over haar eigen hoofd, de goal in. ‘Het zal de rest van mijn leven mijn eerste goal in oranje zijn. Hoe leg je dat dan uit? Als mensen ernaar vragen? Ik weet eigenlijk nog steeds niet hoe ‘ie erin ging. Maar goed, maakt het uit? Ik deed wat de bedoeling was. De bal moet ik vanaf daar voor geven. Daar trainen we op.’
Dit bericht op Instagram bekijken
Op en neer van Jong Oranje naar Nederlands team
Binnen een jaar heeft de reserve van U21 nu twee caps achter haar naam. Meer dan ze ooit verwacht had, omdat ze een paar weken geleden door bondscoach Raoul Ehren nog naar Jong Oranje ‘gestuurd’ was, nadat ze een paar weken als stagespeler getest werd. ‘Ik kan niet ontkennen dat ik graag bij de groep was gebleven, wil het liefst alles meemaken, Maar Jong Oranje is ook geen straf, ik hoop straks in de winter gewoon een WK te kunnen spelen.’
Tot twee weken geleden haar telefoon weer ging. Het was de bondscoach. Ze mocht weer opdraven, vanwege blessureleed. Dat hoorde ze precies op de dag van de verloren NK-finale tegen Den Bosch. ‘Dat was wel een soort van pleister op de wond’, vertelt ze. ‘Ik lig soms nog wakker van die wedstrijd. Denk ik: shit. Maar ja, ik moet door. En je kon me met dat nieuws natuurlijk niet blijer maken.’
Het overvalt me allemaal een beetje, maar ik vind het wel prachtig. Ik ben vergeten mijn handtekening te oefenen. Dan zet ik alleen een M, dan met een H. Soms met mijn rugnummer 26 erdoorheen. En soms vergeet ik dat weer. Maud van den Heuvel
Voorlopig heeft ze meer dan voldoende afleiding. Zeker honderden kinderen willen een glimp opvangen van Van den Heuvel en haar teamgenoten. Op jacht naar een handtekening of selfie van hun helden. ‘Die kinderen zeggen u tegen me. Dan denk ik: ik ben misschien net drie jaar ouder dan jij. Het overvalt me allemaal een beetje, maar ik vind het wel prachtig. Ik heb ook geen idee wat ik doe. Ben eigenlijk vergeten te oefenen. Dan zet ik alleen een M, dan met een H. Soms met mijn rugnummer 26 erdoorheen. En soms vergeet ik dat weer.’
Als alles zo blijft lopen, krijgt Van den Heuvel alleen donderdagavond nog kans op speeltijd bij Oranje. ‘Zondag vertrekt Jong Oranje naar Ierland. Als iedereen hier fit blijft, vlieg ik gewoon met hen mee’, vertelt ze. Haar leeftijdsgenoten zaten woensdagavond op de tribune in het Wagener Stadion, als aandachtige toeschouwers. ‘Ik hoop zó dat ik nog een keer mag spelen. Ik geniet echt van het moment. En ik weet zeker dat het met Jong Oranje straks op het WK net zo mooi wordt.’
De Jong Oranje-supporters. Foto: Willem Vernes